Verknocht aan Schandelen
Jeane en Ton Deumens leerden elkaar kennen tijdens een dansavond in het Pancratiushoes. Het vroegere gemeenschapshuis van Heerlen. Ton was in de 20. Jeane was 17 en ging die avond voor het eerst uit. “Werk eerst aan je carrière voordat je verkering neemt, was het advies dat ik op school had gekregen”, vertelt zij vlak na haar verhuizing naar Molenwei in Schandelen.
Twee werelden
De ogen van Jeane, nu 78 jaar, stralen. “We trouwden in 1966 na drie jaar verkering”, lacht zij. “Ik had het advies van mijn leraar ter harte genomen. Als je in die tijd trouwde of kinderen wilde krijgen, kon je niet meer werken. Daar kunnen we ons nu niets meer bij voorstellen. Maar Ton en ik hadden het zo fijn samen, dat we toch vrij jong in het huwelijksbootje stapten. Ton was geboren en getogen Schandelaar. Zijn ouders woonden aan de beek. Mijn ouders waren vlak na de oorlog vanuit Indonesië naar Nederland gekomen. Dat onze levens die zo ver van elkaar begonnen samenkwamen, blijf ik wonderlijk vinden.”
Een huis vol herinneringen
“Vanwege de woningnood in de jaren 60 vonden we niet meteen een huis in ons geliefde Schandelen. Een jaar hebben we in Vrieheide gewoond, totdat er een gezinswoning met een grote tuin aan de Schandelerstraat vrijkwam. We zijn meteen terug naar Schandelen verhuisd. Hier zijn onze dochters opgegroeid. Een heerlijke tijd. Ons toch wel zorgeloze leventje veranderde toen Ton een neurologische aandoening kreeg. Hij was een marathonloper maar kreeg steeds meer uitvalverschijnselen in zijn benen. Met hulp van de Wmo is ons huis aangepast. En er kwam een scootmobiel, zodat hij op stap kon. Die gezellige ontmoetingen op straat; die hielden hem op de been.”
Weer samen thuis
“Op een gegeven moment kon ton thuis niet meer vooruit en verhuisde hij naar een verzorgingstehuis. Ik voelde mij daardoor ook niet meer thuis in ons huis”, vertelt Jeane. “Wij hadden ons jaren geleden al eens ingeschreven bij Thuis in Limburg, voor het geval dat we nog een stap wilden maken. Die inschrijving kwam nu goed van pas. Want al snel kreeg ik een telefoontje dat ik in Molenwei kon kijken. Ik was meteen verkocht. Een vroegere overbuurvrouw heeft mij ook al meegenomen naar het kienen en koffiedrinken in het Buurtpunt. Ontzettend gezellig. Maar het fijnste is toch dat Ton in mijn nieuwe flat weer thuis kan komen. En dat wij hier als gezin weer thuis samen kunnen zijn. Ik voel mij een grote geluksvogel.”